The story off my life...Het kan raar lopen in het leven, paar dagen geleden stond de wereld een poosje stil, door het overlijden van een pop ster. Ik hoef niet zijn naam te vernoemen, deze zal inmiddels bij iedereen wel bekend zijn. Toen ik het nieuws hoorde, of moet het correct vermelden, las het in de krant op een zonnig terras, ergens in de polders van ons zeeland, knapte er iets bij me van binnen. Ik ben normaal een persoon die al deze heisa "bull shit "noemt /vindt. Hoe kun je nu verdrietig worden om de dood van een liedjes maker, die je nog nooit in levende lijve hebt ontmoet, laat staan waar je een band mee hebt, of mee hebt opgebouwd. Kortom,dat is voor mensen die niet met beide benen op de grond staan,van die zweverige tiepjes,sensatiemensen die hun emoties niet onder controle kunnen houden, blabla...Maar mijn mening moet ik nu wel gaan herzien. Op een of andere manier raakte het me, werd er zelfs verdrietig van, dit gevoel werd alleen maar intenser naarmate ik meer de berichtgeving over zijn dood begon te volgen. Waarom raakte dit mij ...ik ben niet echt een fan, ken wel al zijn muziek, maar dit komt meer omdat ik er mee ben opgegroeid. Op de top van zijn carriere was ik een pubber. Er was iets anders wat deze emoties bij mij naar boven bracht. Hoe verdrietiger ik werd, hoe meer ik ging nadenken over het waarom. En daar kwam ik achter. Ik voelde een emotionele band met deze gozer. Ik kon zijn pijn voelen, de pijn van het overleven, de pijn van het verleden meedragen en van de onrust die hij ongetwijfeld al die jaren mee sleepte. Door het overlijden van Michael, voel ik mijn eigen pijn, ga ik over mijn eigen leven nadenken, noem het een soort balans opmaken. Ik heb het lang niet meer gevoeld, maar daar is het weer die eeuwige verdomde onrust diep van binnen in mijn ziel. Deze onrust in gelijkgestemd aan de gedachten in mijn hoofd, is this it...is dit nu mijn leven. Ben nu 41, van het vrouwelijke geslacht. Niet onaardig en goed geconserveerd door de jaren heen. Heb een vaste job, voldoende op mijn spaarrekening. paar jaar geleden heb ik mijn hele leven totaal omgegooid. Heb een redelijke gezondheid, kan slechter...afin....er zouden er meer met mij willen ruilen, maar dat is schijn...en dat is wat de buitenwereld ziet. Niemand ziet en voelt de pijn van binnen. De pijn van een beschadigd kind, die volwassen is geworden, maar die eigenlijk nooit volwassen had moeten worden, omdat de wereld van de volwassenen dat kind beschadigd had. Ik zie al menig lezers, als er tenminste iemand dit ooit zal lezen... denken...och, weer een of andere truthoela, die haar zielige verhaal de wereld in gaat sturen. Misschien, maar op de een of andere manier heb ik het gevoel dat ik mijn leven moet delen. My history....the story of my life........ 11:48:02 01 Juli 2009 Permanente link Reacties (0) |
Hoe werkt het? Klik hier
Begin pagina loggy.nl Home Weblog maken RSS Feed Abonneren! |